بیوگرافی فاضل نظری

فاضل نظری (زاده 1358 در خمین)شاعر ایرانی است. آثار او توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده‌است.

زندگی

دکتر فاضل نظری در سال 1358 در شهرستان خمین واقع در جنوب استان مرکزی متولد شد. تحصیلات اولیه خود را در شهرهای خمین و خوانسار گذرانده‌است. او در سال 1376 برای ادامه تحصیل در رشته‌های معارف اسلامی و مدیریت در دانشگاه امام صادق(ع)به تهران آمد و تحصیلات خود را در مقطع دکترای رشته مدیریت تولید و عملیات در دانشگاه شهید بهشتی ادامه داد.

دبیری سه دوره جشنواره بین‌المللی فیلم صد، دبیری علمی جشنواره بین‌المللی شعر فجر و عضویت در شورای علمی گروه ادبیات انقلاب اسلامی فرهنگستان زبان و ادب فارسی بعضی از عناوین ادبی و هنری و علمی اوست.

تا کنون از این شاعر، پنج مجموعه شعر گریه‌های امپراتور، اقلیت، آن‌ها، ضد و «کتاب» توسط انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است. سه مجموعه اول از مجموعه‌های شعری او توسط انتشارات سوره مهر در یک بسته‌بندی مجزا تحت عنوان سه‌گانه شعریِ فاضل نظری ارائه شده‌است؛ و هر پنج مجموعه در قالب «پنج دفتر» عرضه شده است.

فاضل نظری علاوه بر سابقه 10 سال ریاست حوزه هنری استان تهران، رئیس مرکز موسیقی حوزه هنری، عضو شورای عالی شعر سازمان صدا و سیما نیز بوده و از سال 1383 در دانشگاه‌های تهران نیز تدریس می‌کند.

از کتاب او به‌عنوان برگزیده کتاب سال جمهوری اسلامی در سال 1387 تقدیر شد. همچنین از او به‌عنوان شاعر جریان‌ساز در دهه 1380 و همچنین پرمخاطب‌ترین شاعر به انتخاب مردم در سال 1391 تجلیل به عمل آمده‌است. از دیگر افتخارات او انتخاب وی به‌عنوان یکی از پنج چهره شاخص هنر سال 1393 در ایران است که در روز هنر انقلاب اسلامی ایران در سال 1394 اعلام و از او تقدیر شد.

گزیده برخی آثار او در کشورهای فارسی‌زبان منتشر شده‌است. همچنین گزیده اشعار وی در سال 1392 در دو قطعِ رقعی و جیبی به‌همراه مقدمه‌ای درباره غزل به قلم او در انتشارات مروارید منتشر شده‌است که تا کنون بیش از 10 نوبت تجدید چاپ شده‌است.

او از تیرماه 1394 در حوزه هنری عهده‌دار معاونت هنری است.

آثار

گریه‌های امپراتور (چاپ 45)، 1382، سوره مهر

اقلیت (چاپ 39)، 1385، سوره مهر

آن‌ها (چاپ 40)، 1388، سوره مهر

گزیده شعر (چاپ 12)، 1390، انتشارات مروارید

ضد (چاپ 30)، 1392، سوره مهر

کتاب (چاپ 20)، 1395، سوره مهر

ترانه ها

نمونه غزل ها

یک:

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند

تا کاجِ جشن‌های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند صبح تو را ابرهای تار

تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند

این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مبر به شب جشن می‌روی

شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست

از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

گاهی بهانه‌ای‌ست که قربانی‌ات کنند

دو:

با لب سرخت مرا یاد خدا انداختی

روزگارت خوش که از میخانه، مسجد ساختی

روی ماه خویش را در برکه می‌دیدی ولی

سهم ماهی‌های عاشق را چه خوش پرداختی

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم

بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود

می‌توانستی نتازی بر من اما، تاختی

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست

«عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

سه:

ناگزیر از سفرم، بی سرو سامان چون باد

به گرفتــــــار رهایی نتوان گفت آزاد

کوچ تا چند؟! مگر می شود از خویش گریخت؟!

بال تنها غم غربت به پرستوها داد

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست

غربت آن است که یاران ببرندت از یاد!

عاشقی چیست به جز شادی و مهر و غم و قهر؟!

نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته ای

اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

منبع: ویکیپدیا